Kami je rođen 7. novembra 1913. godine u Mondaviju, francuski Alžir. Njegova porodica je imala malo novca. Manje od godinu dana nakon Kamijevog rođenja, njegov otac, osiromašeni radnik, poginuo je u Prvom svetskom ratu tokom Prve bitke na Marni. Njegova majka, španskog porekla, radila je kućne poslove da bi izdržavala svoju porodicu. Kami i njegov stariji brat Lusijen preselili su se sa majkom u radničku četvrt u Alžiru, gde su svo troje živeli, zajedno sa bakom po majci i paralizovanim stricem, u dvosobnom stanu. 

Kamijeva prva objavljena zbirka eseja, L’Envers et l’endroit (1937; “Pogrešna strana i prava strana“), opisuje fizičko okruženje ovih ranih godina i uključuje portrete njegove majke, bake i strica. Druga zbirka eseja, Noces (1938; „Nuptials”), sadrži intenzivne lirske meditacije o alžirskom selu i predstavlja prirodnu lepotu kao oblik bogatstva u kojem čak i veoma siromašni mogu da uživaju. Obe zbirke kontrastiraju krhku smrtnost ljudskih bića sa trajnom prirodom fizičkog sveta.

Godine 1918. Kami je ušao u osnovnu školu i imao je tu sreću da ga predaje izvanredni učitelj Luj Žermen, koji mu je pomogao da dobije stipendiju za Alžirski licej, srednju školu 1923. godine. Usledio je period intelektualnog buđenja, praćen velikim entuzijazmom za sport, posebno fudbal, plivanje i boks. Međutim, 1930. godine prvi od nekoliko teških napada tuberkuloze prekinuo je njegovu sportsku karijeru i prekinuo studije. Kami je morao da napusti nezdrav stan koji mu je bio dom 15 godina, a posle kratkog perioda provedenog kod ujaka, Kami je odlučio da živi sam, izdržavajući se raznim poslovima dok je bio prijavljen kao student filozofije na fakultetu. Univerzitet u Alžiru.

Na univerzitetu je na Kamija posebno uticao jedan od njegovih nastavnika, Žan Grenije, koji mu je pomogao da razvije svoje književne i filozofske ideje i podelio njegov entuzijazam za fudbal. Dobio je diplome “d’etudes superieures” 1936. godine za tezu o odnosu grčke i hrišćanske misli u filozofskim spisima Plotina i Svetog Avgustina. Njegovu kandidaturu za agregaciju (kvalifikacija koja bi mu omogućila da započne univerzitetsku karijeru) prekinuo je još jedan napad tuberkuloze. Da bi povratio zdravlje, otišao je u odmaralište u francuskim Alpima – svoju prvu posetu Evropi – i na kraju se vratio u Alžir preko Firence, Pize i Đenove.

Kami je dobro radio u školi i primljen je na Univerzitet u Alžiru, gde je studirao filozofiju i igrao golmana za fudbalski tim. Napustio je tim nakon napada tuberkuloze 1930. godine, nakon čega se fokusirao na akademske studije. Do 1936. godine stekao je osnovne i postdiplomske studije iz filozofije.

Kami je postao politički orijentisan tokom studentskih godina, pridruživši se prvo Komunističkoj partiji, a zatim Alžirskoj narodnoj partiji. Kao pobornik individualnih prava, protivio se francuskoj kolonizaciji i zalagao se za osnaživanje Alžiraca u politici i radu. Kami će kasnije biti povezan sa francuskim anarhističkim pokretom. Na početku Drugog svetskog rata, Kami se pridružio francuskom pokretu otpora kako bi pomogao u oslobađanju Pariza od nacističke okupacije; upoznao je Žan-Pola Sartra tokom svog vojnog roka. 

Kao i Sartr, Kami je pisao i objavljivao političke komentare o sukobu tokom njegovog trajanja. Godine 1945. bio je jedan od retkih savezničkih novinara koji je osudio američku upotrebu atomske bombe u Hirošimi. Takođe je bio otvoreni kritičar komunističke teorije, što je na kraju dovelo do raskola sa Sartrom.

Dominantni filozofski doprinos Kamijevog dela je apsurdizam. Iako ga često povezuju sa egzistencijalizmom, on je odbacio ovu etiketu, izražavajući iznenađenje što će na njega gledati kao na Sartrovog filozofskog saveznika. Elementi apsurdizma i egzistencijalizma prisutni su u Kamijevom najslavnijem spisu. “Mit o Sizifu” (1942) najdirektnije razjašnjava njegovu teoriju apsurda. Protagonisti “Stranca” (1942) i “Kuge” (1947) takođe moraju da se suoče sa apsurdom društvenih i kulturnih ortodoksija, sa strašnim rezultatima.

Kao Alžirac, Kami je doneo svežu, autsajdersku perspektivu u francusku književnost tog perioda – srodnu, ali različitu od metropolitanske književnosti Pariza. Pored romana, pisao je i adaptirao drame, a bio je aktivan u pozorištu tokom 1940-ih i 50-ih godina. Njegova kasnija književna dela uključuju “Pad” (1956) i “Izgnanstvo i kraljevstvo” (1957).

Godine 1957, u ranoj 44. godini, Kami je dobio Nobelovu nagradu za književnost. Sa karakterističnom skromnošću izjavio je da bi, da je bio član komisije za dodelu nagrada, njegov glas sigurno pripao Andreu Malrou. Manje od tri godine kasnije poginuo je u saobraćajnoj nesreći. Umro je 4. januara 1960. u Burgundiji u Francuskoj.

Kao romanopisac i dramaturg, moralista i politički teoretičar, Alber Kami je posle Drugog svetskog rata postao glasnogovornik svoje generacije i mentor narednih, ne samo u Francuskoj, već iu Evropi, a potom i svetu. Njegovi spisi, koji su se uglavnom bavili izolacijom čoveka u vanzemaljskom univerzumu, otuđenjem pojedinca od samog sebe, problemom zla i hitnom konačnošću smrti, tačno su odražavali otuđenje i razočaranje posleratnog intelektualca. 

On tvrdio je neophodnost odbrane vrednosti kao što su istina, umerenost i pravda. U svojim poslednjim radovima skicirao je obrise liberalnog humanizma koji je odbacio dogmatske aspekte i hrišćanstva i marksizma. Kami se ženio i razvodio dva puta kao mladić, izjavljujući svoje neslaganje sa institucijom braka.